Pinaala ng tatay ko na may mga cute na CUTE akong pamangkins. Ayan may mapagbibigyan na ako ng gameboys ko at alam kong di nila pababayaan un.

Not that may tiwala ako sa isang 7 year at isang 4 year old. May tiwala ako sa ability sa Sis kong ipatahimik sila in one glare. Ha! Di kaya ng sarili kong nanay yan (Tatay ko pa, may pinagmanahan). Although my gameboys are entering a relatively dangerous world of sticky hands and flying tantrums, I know there are in good hands (sticky but good).

(Ate, wag pabayaan. Alaga ko yan.)

Ayan excited na ako at magagamit na rin. Hmmm… kaseng edad pa naman ng bunsoy namin ung isa nung nilublob nya ung gameboy classic. Pero, no worries. Kaya ng mahusay kong ate yan. =D

Speaking of which, habang inaayos ko at tinetesting ung gameboy color at gameboy advance; nakita ko ung gameboy classic. Ang kalolo-lolohan ng mga gameboy! approximately 10 years ago nung nilublob ni bunsoy. Hay… Memories.

(So mga 300 years old na ung gameboy. A gadget year is same as 30 man-years. Kase by 2 years, magreretire na sila kase obsolete na sila hehehee! Parang 65 years natin.)

Sinubukan kong i-on ung classic. Wala lang trip. Hehehe… got 4 double A’s, saksak ng bala, switch on.

CLING!

Ay tumatalong palaka sa langit! Umaandar. Oh my Gosh my Gulay!

(Nakapagilang rounds pa ako ng Dr. Mario hehehee…)

Ayoko na tuloy ibigay ung mga gameboys. Masisira ung family.

So before I let them go, one final picture. Sana maging masaya ung mga gameboys ko sa next family nila.

Iyong sa left, iyon ang ibibigay ko sa mga pamangkins: Malaika and Biboy.

Hay getting sentimental. I know, I know. It’s weird. Well, some people have dogs and cats. I have gadgets. Ganun talaga eh. Paki nyo ba!